از روستای چُپُقلو که در نیمه‌راه قرار داشت تازه گذشته و از گردنه گَچکان سرازیر شده و در دشت مثلّثی شکل آرواد قاچان که رأسش همان گردنه و قاعده آن باغ های کوسه‌لو که در تاريك و روشن هواي هنگام غروب، به صورت خط مستقیم کشیده شده و دوضلع آن نیز تپّه های خاکستری رنگی بودند که در چپ و راست کشیده شده بودند، با شتاب به پیش می‌رفت. در نیمه های دشت چند تا خِیر[1] وجود داشتند که مَشدی باید از راه مال رو باریکی که به صورت مورّب وارد آن‌ها شده و سپس به همان شکل خارج می‌شدند عبور می‌کرد.

از اوّلین خِیر با احتیاط سرازیر شد. هنوز به گودي عمق آن نرسيده بود كه در میان زوزه‌های باد، صدايی عجیب دیگری بگوشش رسید. صدایي مانند صدای ناله ي آدمیزاد. این صدای عجیب همراه با سکوت دشت و هوای گرگ و میش نزدیک غروب آفتاب ترسی‌را همانند آب گرم خزانه حمام روستا در تمام بدن مَشدی سرازیر نموده و عرق سردی‌را روی پوست بدنش جاری ساخت. بارها و بار ها از مردم روستا شنیده بود که در یک همچین جاهايی جِن دیده بودند. بعضی از جِن‌ها نیاز به کمک داشتند که با دريافت کمک از یکی از اهالی با او دوست شده و پس از آن کمک های زیادی به او کرده بودند، بعضی‌ها با مردم روستا کشتی گرفته بودند و بعضی‌ها هم رفتار‌های عجیب و غریب دیگر از خود نشان داده بودند. گرچه هیچکدام از آن‌ها واقعیّت نداشت ولی جزء باورهای مردم روستا شده بود.

"هُش...، هُش..." اُلاغ بی زبان با شنیدن این فرمان كه از زمان كُرّگي با آن آشنا شده بود با این که در سرازیری قرار داشت و به سختی خودش‌را کنترل می‌کرد، به هر سختی بود در کف خِیر ایستاد. اکنون مَشدی و اُلاغش همانند شاهزاده دریايی اسب سوار و اسب سفیدش که به یک مرتبه در دریا پریده باشند در پهنه دشت گم شده بودند. نه آن‌ها جايی و کسی‌را می‌دیدند و نه کسی آن‌هارا. همه چیز در سکوت کامل فرو رفته بود. مَشدی سرا پا گوش شده بود. گوش‌هایش کوچک‌ترین صدارا دنبال می‌کرد تا ببینند آن صدای عجیب از کدام سو می آید! گوشه‌ي شال گردن‌را هم از روي گوش‌هایش کنار زده و دست‌هایش‌را همانند آنتن ماهواره در پشت گوش‌هایش به صورت مُوَرّب چسبانده و کوچکترین صدارا از زمین و آسمان جمع آوری و به مغزش منتقل می نمود

یک‌بار دیگر صدا به طور نحیف بلند شد " آ.....خ،... آ......خ، ای.....ه ، اي...ه....او.....م م م م......" . صدای پیرمردی از داخل خیر امّا کمی دورتر بگوش می‌رسید. مَشدی یک پای بلند خودرا از روی گردن یالدار اُلاغش به طرف دیگر آن رد کرد و از اُلاغ پیاده شد. چوب‌دستی خودرا به حالت آماده در دست راست گرفته و به آرامی، پاور چین، پا ورچین روی ماسه های نرم کف خیر به سمتی که صدا می آمد به راه افتاد. "پِ .....خیرررررر....". مَشدی یه مرتبه جا خورد و سرش را به طرف عقب برگرداند. اُلاغ سربه‌راه که با پیاده شدن مَشدی بار هشتاد، نود کیلويی‌را به زمین گذاشته بود با این صدا، نفسی تازه می‌کرد و پشت سرش هم ادراری جانانه.

 خِیر از هر پنج شش متر پیچي تند مي‌خورد که با رد شدن از هر کدام فقط می‌شد همان فاصله پنج شش متری بین دو پیچ‌را دید. نه جلوتر از آن دیده می‌شد و نه عقب‌تر از آن . مَشدی ازاوّلین پیچ رد شده بود که ناگهان با صحنه‌يي شگفت‌انگيز رو برو شد. در یکی ازگودی های سینه کش خیر، توده‌ای از لباس‌های کهنه به شکل انسانی که یك‌ور، زانوهارا در شکم جمع کرده و خوابیده باشد دیده می‌شد. با این که مَشدی آدم بسیار شجاعی بود، این صحنه نه تنها مَشدی بلکه شجاع‌ترين آدم‌ها را هم به وحشت می‌انداخت. چند لحظه، مَشدی در جای خود خشکش زده و با شک و تردید به آن لباس‌ها نگاه می‌کرد. کاملاً گیج شده بود و نمی‌دانست که چکار باید بکند. رها کند و بر گردد؟ نزدیک برود و بیند که زیرآن لباس‌ها چه خبره؟ بالأخره تصمیم خودش‌را گرفت. در همين حين دوباره صدا بلند شد. " آ...خ،... آ...خ، ای...ه ، ..ه...و...م م م..." آره! صدا از همین جا بود. صدای پیر مرد مریضی بود که در آن گودال، کِز کرده بود. حتّی سرش‌را هم با یقه بلند پالتو کهنه‌اش پوشانده بود.

دیگر فرقی نمی‌کرد که جن باشد یا آدمیزاد. مَشدی آن‌قدر در دشت و بیابان، کوهستان و جنگل، درّه‌ها و خیر‌ها، تپّه‌ها و لابلای صخره‌ها، در شب‌ها و روزها ، زمستان و تابستان، بهار و پايیز، گشته و سفر کرده بود که از هیچ چیز، حتّی جن هم نمی‌ترسید. اگر جن بود و نیازمند یاری مَشدی که چه به‌تر! با یک بار کمک کردن به او، نه تنها یک دوست قوی بلکه دوستان بسیار و همه جا حاضر، یعنی تمام قبیله و خانواده‌ي آن جن، برای زمان تنهايی‌اش در همه جا و همه وقت برای خودش دست و پا کرده بود. اگر آدمیزاد هم بود که کمکش می‌کرد و بعد، تا چه پیش آید!

            یواش یواش به لباس‌ها نزدیک شد و گوشه‌ي پالتورا از صورت پیر مرد کنار زد. ریش بلند و سفید، ابروان بلند، و صورت رنگ پریده و پر چین و چروک پیر مرد آشکار شد. پیر مرد نیم نگاهی به آسمان و سپس به صورت مَشدی که کمی هم خم شده بود انداخت. مَشدي گفت "سلامنو علیکم! کیشی نِیَه بوردا یاتموشای؟،( سلامٌ علیکم! مرد! چرا این‌جا خوابیده‌ای؟) پیر مرد در حالی‌که آرنج دست راست و پنجه دست چپش‌را روی زمین گذاشته و با حالت لرزان سعی می‌کرد از زمین بلند شود شروع کرد به زار زدن" اِه....اِه... وای... آخ...آخ..."

مَشدی دیگر چیزی نپرسید. دست راست نیرومندش را ، از زیر بازوی پیر مرد به سمت پشت وي  جلو برد و با نهادن دست چپش روی شانه او، تعادل بدنش‌را حفظ نموده و به آرامی او را از زمین بلند نمود. وقتی هر دو، سر پا ایستادند دوپلّه‌ي (خورجین پارچه‌ای بلند) پیر مردرا دید که به عنوان بالش از آن استفاده کرده بود، روی زمین باقی مانده است. مَشدی با یک دست، پیر مردرا سر پا نگه داشته و دست دیگرش‌را دراز نمود و دو پلّه‌را از وسط گرفته و با اندکی از جو و گندم داخل کیسه های دوطرف آن که پیر مرد از روستاهای قبلی گدايی کرده بود بلند نموده و به شانه‌ي خود انداخت. پیر مرد در حالی که به چوبدستی از جنس درخت بادام، تکیه ضعیفی داشت و از یک طرف هم به شانه مَشدی تکیه داده بود یواش یواش راه افتاد. هر دو با هم از پیچ خیر گذشتند و به اُلاغ نزدیک شدند. مَشدی دو پلّه‌را روی اُلاغ انداخت و با هر دو دست زیر بغل‌های پیر مرد‌را گرفت و سوار اُلاغ نمود. خودش هم در سمت راست پیر مرد، کنار اُلاغ قرار گرفته و در حالی که با دست چپش بازوی پیر مرد را گرفته بود با دست راست با گُوران[2] به ران اُلاغ زد و حیوان هم بی‌درنگ به‌راه افتاد.