این جا "قیزیل قلعه" است که در گذشته آن را "شاه قلی کندی قلعه سی" هم می نامیدند.

در پایین قلعه

در بالای قلعه

بقایای دیوار پیرامون قیزیل قلعه

این قلعه ی باستانی در شمال غربی "مزرعه ی شاه قلی کندی" در شمال غربی روستای "گلخندان" بخش فامنین استان همدان قرار دارد. به گفته ی بعضی ها قدمت آن به دوره ی قبل از اسلام بر می گردد. پس از ورود اعراب به ایران، این قلعه محلّ سکونت گروهی از اعراب قرار گرفت و آن ها تا سده های اخیر نیز در آن جا سکونت داشتند و طبق تاریخ شفاهی به سبب درگیری هایی که با ساکنین قلعه ی "کوسه لو" داشتند مجبور به ترک آن جا شده اند. آثار به جا مانده در این مکان شامل سفال و بقایای دیوارهاست. قطعه ای از دیوار پیرامون قلعه نیز هنوز پا برجاست.

بالاخره گلخندان برفی را هم دیدیم

تنهايي

تنهايي

مناظري زيبا از روستاي ازناو

عكاس: مرضيه سرودلير

قيزيل داغ را از منظر جنوب غربي (سمت روستاي خيانك) تماشا كنيد.

تو خود حديث مفصّل بخوان از اين مُجمَل

سلام

با ديدن اين عكس چه فكر مي كنيد؟ شايد باورتان نشود كه اين عكس در سوم فروردين ماه سال 1351 گرفته شده.

مكان گرفتن عكس هم در "سولو دره" حدود يك كيلومتري روستاي آغگول مي باشد.

آن هايي كه بلدند مي دانند كه حد اقل سي چهل متر زير پاي ما برف انباشته شده.

مثلاً شب عيد بود و بعد از شش ماه درس خواندن در تهران داشتيم مي رفتيم پدر و مادرمان را ببينيم.

ولي خوب برف آمد و گردنه دخان بسته شد و ما مجبور شديم شب عيد را در خانه عمه مان در آغگول بگذرانيم و سه روز بعد با پاي پياده راهي كوسه لو شويم، كه شش كيلومتري با همين وضع راه رفتيم. البتّه به تنهايي كه جرأتوشو نداشتيم، با شوهر عمه مان، مرحوم مشهدي محمد عبّاسي. اين عكس را هم ايشان از ما گرفتند.

در آن شب عيد هم اتفاقات جالبي رخ داد. ماشين ها پشت برف گير كردند و ماندند. مردم چپيقلو مردانگي كردند و نان هاي سفره هاشان را در بوقچه ها به كولشان بستند و بردند بين مسافران تقسيم كردند. يك راننده اتوبوس هم تمام قسمت هاي قابل سوختن ماشينش را آتش زد و مسافرينش را از سرما زدگي نجات داد. و حوادثي از اين قبيل.

بنده آن موقع در كلاس سوم رياضي دبيرستان دكتر نصيري، البته در بخش شبانه اش، تهران واقع درانتهاي خيابان سينا درس مي خواندم.